«مبادا! تصوير ماه خط بخورد»

چقدر قلم بيراهه برود ؟!

هيچ واژه اي

هم رديف چشمانت، نمي شود.

بعد از پرنده شدنت

اسب سپيدي در شنزار سكوت

تنهائي را ، شيهه مي كشد.

مادران قبيله

تو را « رود رود» گريه مي كنند.

در تن درياها ، دلشوره ي عجيبي ست.

ماهيان كوچك ، هنوز مضطربند .

مبادا !

مبادا ! كنار الفباي آب ، تصوير ماه خط بخورد!

يا ذره اي

از قامت آفتابي شما، كم بشود!

حتي گنجشك ها ، دلشان نمي آيد

هم آواز درخت شوند،

وقتي پاييز رنج هايت را ، عزادارند.

نيازي نيست، لكنت كلمات را يدك بكشم.

تمام بيدهاي جهان، خم شده اند.

بزرگي ات

در مقياس استعاره ، نمي گنجد.