قافله سالار

می خواند آیینه از نگاهت شبی                                   آن شب که گویی قصد سحر نداشت

من بودم و حضور سبز ترانه ها                                  از محفل گرم ما ،ساقی خبر نداشت

وجودم درهجمه آتش عشق سوخت                           بی خبر از خویش بود و باور نداشت

شمع جمع گشت دل بی ریای من                             مسکین دلم مظلوم بود وشر نداشت

می گذرد قافله از راهی و بی سالار                            این سرو خمیده هیهات سر نداشت

برگیر از دلم حس پریدن و پرواز                             این مرغ وحشی از ازل بال وپر نداشت

عازم کوی یار گشتیم و بی خبر                              با راهیانی که سالها عزم سفر نداشت

دلم بی خبر از خویش  بود و دیوانه                         جزعشق جانسوز تو شوردگر نداشت

عمریست با خیال عشقت طواف می کنم                  بعد توگیتی دگر وارث شق القمرنداشت

دنیای بی اعتبار عشق بعد از تو                             سرد و بی روح گشت و دلبر نداشت